حادثه‌ تلخ انفجار در بندرعباس که منجر به مجروحیت صدها نفر از هم‌میهنانمان شد، صحنه‌ای دیگر از عظمت روح ایرانی را به نمایش گذاشت. در همان ساعات ابتدایی، صف‌های بلند اهدای خون در بیمارستان‌ها شکل گرفت؛ صف‌هایی از زن و مرد، پیر و جوان، که بدون چشمداشت، تنها برای نجات جان هم‌نوعان خود آمده بودند. این صحنه‌ها، بار دیگر به جهان یادآوری کرد که فرهنگ ایرانی، فرهنگ غیرت، انسان‌دوستی و فداکاری است.

در مقایسه، در بسیاری از جوامع غربی و به‌خصوص در آمریکا، صف‌های طولانی عمدتاً به چشم می‌خورد؛ اما نه برای نجات جان انسان‌ها، بلکه برای خرید اجناس حراج‌خورده، برای مسابقات تخفیف‌های بزرگ، یا حتی در بحران‌های اجتماعی، برای ذخیره‌ی مایحتاج شخصی. صف‌هایی که نشان‌دهنده‌ی اولویت فرد بر جمع است؛ فرهنگی که در آن در لحظات بحران، هرکس بیشتر به فکر خود و خانواده‌ی خود است.

در فرهنگ ایرانی، اما ارزش جان انسان، فارغ از نسبت و آشنایی، همواره مقدس شمرده شده است. در لحظه‌ای که صدای انفجار در بندرعباس پیچید، قلب تمام ایران به تپش افتاد. از دورترین شهرها، مردم نه‌تنها پیام همدردی فرستادند، بلکه به میدان عمل آمدند. این رفتار، بازتابی از روح تاریخی ماست؛ روحی که در آن، “همسایه اگر درد کشید، خانه‌ی ما آرام نمی‌گیرد”.

در حالی‌که در فرهنگ مصرف‌زده‌ی امروز غرب، رسانه‌ها بیشتر بر رقابت، فردگرایی و منافع شخصی تأکید دارند، فرهنگ ایرانی بر همیاری، ازخودگذشتگی و مسئولیت جمعی استوار مانده است. این تفاوت ریشه‌ای در مواجهه با بحران‌ها خود را آشکار می‌کند؛ در جایی که ایرانیان، فارغ از تبلیغات و جنجال، در سکوت اما با اراده‌ای آهنین برای یاری به یکدیگر می‌ایستند.

در جهانی که ارزش‌های انسانی گاه زیر سایه‌ی منافع اقتصادی محو می‌شوند، ایرانی بودن یعنی زنده نگه داشتن شعله‌های انسانیت. یعنی در لحظه‌ی فاجعه، به جای احتکار و انزوا، به سمت انسان دیگر دویدن. این همان شکوه و افتخاری است که از دل هزاران سال فرهنگ، تاریخ و ایمان ما ریشه گرفته است؛ افتخاری که امروز بیش از هر زمان دیگری باید به آن بالید.

ما ملتی هستیم که حتی در درد، حتی در زخم، امید می‌کاریم و غیرت می‌کاریم. حادثه‌ی بندرعباس تلخ بود، اما تصویر صف‌های اهدای خون، تصویر یک ملت زنده، بیدار و بزرگ بود؛ ملتی که در برابر هر تلاشی برای تحقیر یا تخریبش، با عزت و شکوه بیشتری قد علم می‌کند.