استاد محمودی:
استغاثه یعنی دعایی همراه با ضجه، ناله و گریه. «تستغیثوا» به‌صورت فعل جمع به‌کار رفته؛ یعنی جمع شوید. “ما أسرع ما یأتیکم الفرج”؛ به‌سرعت فرج به‌سوی شما می‌آید. این روایت، بشارت‌دهنده است. اگر کسی اهل استغاثه شود، حتی اگر به فرج عمومی نرسد، به فرج شخصی صددرصد می‌رسد. حال او، حال کسی‌ست که در محضر امام است. تا زمانی که دنبال این مسائل نباشیم و اهل استغاثه نشویم، در مشکلات خودمان غرق می‌شویم، و همین مشکلات ما را بیچاره می‌کنند. این مشکلات تمامی ندارند؛ اما وقتی از آن‌ها فارغ می‌شوی و می‌گویی «من همه را کنار گذاشتم، می‌خواهم ولیّ خدا را طلب کنم»، آن موقع ببین ولیّ خدا چگونه می‌آید و در زندگی‌ات چه نقشی ایفا می‌کند.

استاد میرباقری:
«مضطر» کسی است که دستش از همه‌جا کوتاه است. مثل کسی که سوار کشتی شده و تنها جان خودش را می‌خواهد. ما به‌اندازه اضطراری که نسبت به ولیّ خدا پیدا می‌کنیم، حجاب‌ها بین ما و او برداشته می‌شود. اگر هم احساس اضطرار نسبت به حضرت نکنیم و دچار احساس غِنا و بی‌نیازی شویم، این مسیر ما را از او جدا می‌کند. شتاب‌زدگی، بی‌صبری، بی‌حوصلگی، و نهایتاً ممکن است کارمان به درگیری هم کشیده شود. آدمی که مضطر حضرت است، آرام‌آرام با حضرت همراه می‌شود. او برای خودش برنامه‌ای ندارد. اصلاً معنای تبعیت همین است؛ که طرحی مستقل در برابر طرح حضرت در عالم نداشته باشیم. کسانی که به اضطرار می‌رسند، به‌اندازه همین اضطرار به‌سمت حضرت حرکت می‌کنند.

استاد شجاعی:
استغاثه، دعای آدم‌های حسابی‌ست؛ کسانی که گریه می‌کنند، دعا می‌کنند و به خدا می‌گویند: «خدایا، ما حق‌مان بزرگ شدن و تربیت شدن است؛ ما می‌خواهیم انسان تربیت‌شده‌ای باشیم.» آن‌ها می‌دانند که برای این هدف به خلیفة‌الله نیاز دارند. دیگر دکتر و مهندس شدن، رئیس‌جمهور شدن، مدیرکل شدن، طلبه یا آخوند شدن و امثال این‌ها کافی نیست. این آدم می‌خواهد رشد انسانی کند و به آن مقام برسد؛ پس بدون او، زندگی و حیات انسانی وجود ندارد.
الان هشت میلیارد انسان در دنیا، نیازمند آن شخص هستند و دارند تلف می‌شوند. آدمِ اهل استغاثه، کسی‌ست که می‌فهمد این مقام چقدر بالاست و دلش می‌سوزد که انسان‌ها بدون چنین حیاتی زندگی کنند.
استغاثه، مرکز تربیت یارانی‌ست که حاضرند جان امام‌شان را حفظ کنند، جان خود را فدای امام‌شان کنند، و دوست دارند در دولت او، در حکومت او، یار او باشند.
مگر می‌شود امام ما، پدر ما، آواره، طردشده، تنها و غریب باشد، و ما حاضر نباشیم با مشکلات و موانع بجنگیم؟ باید این روحیه در ما ایجاد شود که: «آقا! ما نمی‌خواهیم سازش‌کار باشیم. ما می‌خواهیم با کسانی که مانع ظهور حضرت هستند، مبارزه کنیم.»
استغاثه، متعلق به هیچ شخص یا گروه خاصی نیست؛ مال امام زمان است. نه بالاسری دارد، نه به نام مجموعه‌ای ثبت شده. مثل دعای ندبه است؛ که به اسم هیچ‌کس در کشور نیست. مال خود مردم است. هر کس، هر جا دلش بخواهد—در خانه‌اش، در مسجد، هرجا که هست—می‌تواند استغاثه کند. این باید عمومی شود.
مردم دنیا باید با این استغاثه به خدا اتمام حجت کنند:
«خدایا! ما واقعاً آماده‌ایم. ببین، همه‌مان داریم گریه می‌کنیم، دعا می‌کنیم؛ پس تو هم به دعای ما توجه کن.»